Inhoudsopgave
Het begin van de polaroid
De oorsprong van de polaroidcamera gaat terug tot de jaren 1940, toen Edwin Land dit de camera uitvond. Met een polaroidcamera konden mensen directe afdrukken maken van hun foto’s, zonder te wachten op ontwikkeling in een lab. (Voor degenen die echt te jong zijn hiervoor: voor digitale camera’s hadden we analoge camera’s met een rolletje waar een soort mini afbeeldingen op werden gedrukt. Als het rolletje vol was, kon je deze als normaal formaat foto af (laten) drukken.)
Toch was het nooit een heel snel proces en uiteraard zag je pas achteraf of de foto gelukt was. Je moest vaak nog een paar minuten wachten en stond dan met z’n allen om de foto heen, die langzaam in een plaatje veranderde. Dit was een stuk spannender dan de foto kunnen zien op je schermpje, en 500x over kunnen doen tot deze perfect was. De polaroidfoto papiertjes waren vrij prijzig, dus je schiet er niet op een avond even 500 foto’s mee. Maar daardoor gaf het juist zo’n fantastische herinnering. Want als je toevallig net moest niezen op de foto, lachte je daar vooral om, waardoor je weer een leuke herinnering rijker was.
De ontwikkeling naar fotohokjes
De terugkeer van imperfectie en echtheid
Met de huidige foto cultuur, is het heel gemakkelijk om eindeloze foto’s te schieten tot er eentje bij zit die perfect is. Iedereen lijkt tegenwoordig een fotomodel te zijn en “wil je een foto van mij maken?” betekent niks minder dan 10 foto’s vanuit verschillende hoeken voor die perfecte foto.
De charme van analoge camera’s en vooral de polaroid en fotohokjes, lag hem juist in de herinnering en de onwetendheid over het resultaat. Je kon pas zien of je foto was gelukt, als deze was ontwikkeld of uit de camera rolde. Je kon foto’s niet zomaar weer verwijderen en wilde ook geen heel rolletje volschieten voor een herinnering. Foto’s mislukte dus regelmatig. De kleur was wellicht niet perfect, er liep opeens iemand door het beeld of je hebt net je ogen dicht. Kan gebeuren. Maar dat maakte de herinnering er niet minder op. Misschien toont het juist meer emotie door de imperfectie en echtheid van deze foto’s te omarmen. It is what it is, dit is de foto die op de koelkast komt.
En uiteraard zorgde dat er ook voor dat we minder foto’s hadden. Er werden nog fotoboeken gemaakt en het was nog de moeite waard om door een stapeltje foto’s te bladeren om herinneringen op te halen. Vandaag de dag maken we zoveel foto’s, dat we de helft waarschijnlijk nooit meer bekijken. De herinnering vervaagd, terwijl de foto voor altijd in een cloud of in een verloren folder op een computer of harde schijf bewaard blijven.